Επ-Ενδυση
ΚΕΙΜΕΝΑ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΡΣΗ ΒΑΤΟΥ
Η τέχνη του κοσμήματος
Από τη σκηνή της Λυρικής όπου- βαρύτονος ων- τραγουδά οπερέτα, μέχρι το Μουσείο Μπενάκη κια το κατάστημα της ιέρειας της μόδας Μαρίας- Λουίζας στο Παρίσι, όπου εκτίθενται έργα του, και την πασαρέλα του Fashion Week όπου τα μοντέλα του δείχνουν τα κοσμήματα του, ο Δημήτρης Ντάσιος αποδίδει τα μέγιστα. Είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα αλλά καθόλου διχασμένη. Το μυστικό για να διατηρείται κάθε ενασχόληση του ακμαία και γεμάτη ενέργεια ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι όλα τα πεδία στα οποία ο Ντάσιος δίνει το παρών αποτελούν ουσιαστικά εκφάνσεις της ίδιας ανάγκης για έκφραση βιωμάτων και παραστάσεων. Από που όμως αντλεί τη μεγαλύτερη ικανοποίηση;
« Όλα αυτά τα στοιχεία διαγράφουν μια πορεία. Είναι ένα παζλ ζωής που ξεκινά από μια συγκεκριμένη ανάγκη: την επαφή με την τέχνη. Αυτό αρχίζει και υλοποιείται με κάποιες σπουδές, παραστάσεις ζωής, αυξημένο ενδιαφέρον για την τέχνη και γίνεται συγκεκριμένο στο θέατρο και το τραγούδι. Η ενασχόληση με τα κοσμήματα αρχίζει πολύ νωρίς, σαν χόμπι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όμως βρίσκει την ταυτότητα του εκεί. Στην εφαρμοσμένη τέχνη».
– Και το θέατρο και η τέχνη του κοσμήματος σε βοηθούν να εκφραστείς;
«Ναι, είναι παράλληλο. Είναι εκφράσεις του ίδιου πράγματος, αποτελέσματα μιας βιωματικής διαδικασίας. Ουσιαστικά αυτά τα δύο για μένα είναι ένα. Δεν είναι καθόλου ξεκομμένα. Μου δίνουν την ίδια ευχαρίστηση και μπορώ να τα κάνω με μεγάλη ενέργεια. Η διαδικασία του κοσμήματος βέβαια είναι σαφώς πιο μοναχική και ως εκ τούτου κατευθύνεται περισσότερο από μένα. Από το ξεκίνημα της ως το τέλος».
–Όταν δημιουργείς κόσμημα, επιστρατεύεις τα ατομικά σου κριτήρια ή ενσωματώνεις και κάποια άλλα όπως οι επικρατούσες τάσεις, τι θέλει ο κόσμος ή η τιμή που θα πρέπει να πουληθεί;
-«Μέχρι σήμερα δεν είχα άλλα κριτήρια. Ότι έκανα ήταν η άποψη μου γι’αυτό. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να παραμείνω απερίσπαστος στη δημιουργία. Αυτά που φτιάχνω είναι δύσκολα όχι μόνον στην κατασκευή αλλά και στην αισθητική τους άποψη, άρα μόνο η ελευθερία μπορεί να με οδηγήσει στην υλοποίηση τους. Σήμερα είμαι σε ένα μεταίχμιο. Αρχίζω και σκέφτομαι και εμπορικά. Όχι ότι η δουλειά μου ως τώρα δεν έβρισκε ανταπόκριση. Κάθε άλλο. Απλά ήταν περιορισμένου βεληνεκούς γιατί ήταν περιορισμένη η παραγωγή των κοσμημάτων. Ως εκ τούτου έφταναν στο κοινό πολύ ακριβά. Αποφάσισα όμως, επειδή τα πράγματα μου θέλω ννα φτάνουν και στο κοινό που δεν έχει μεγάλη οικονομική άνεση, να βάλω νέους παρανομαστές στη νέα σειρά που δημιουργώ: τα κοσμήματα να είναι πιο φτηνά και πιο εύκολο να φορεθούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνω σε μαζική παραγωγή και σε καμία περίπτωση ότι θα πάψω να είμαι ελεύθερος στη δημιουργία».
–Σε μια εποχή με πολύ αρνητική ενέργεια και απορρύθμιση των αξιών είναι εφικτό να γίνεται τέχνη;
«Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι μετά από τέτοιες περιόδους έρχεται η αναγέννηση. Θέω να ελπίζω ότι θα συμβεί και τώρα… Πράγματι, δεν είναι εύκολο να κάνεις τέχνη γιατί ειδικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει παιδεία, μολονότι υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται. Δεν υπάρχει η ρίζα για να κρατηθείς όρθιος απέναντι στη διαδικασία του συρμού. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στρέφεται στην παραστατική τέχνη- ένα θέατρο περιγραφικό, ηθογραφικό π.χ. Όταν λοιπόν όλα συνωμοτούν για να εκτραπείς από την τέχνη, πόσες αντιστάσεις μπορείς να έχεις;»
-Αλήθεια, η τέχνη είναι μια μορφή αντίστασης;
«Είναι μια σημαντική μορφή αντίστασης. Αν μη τι άλλο μπορεί να σε διατηρήσει σε υγεία. Δεν ξέρω αν μπορείς να αντισταθείς στην καθημερινότητα αλλά τουλάχιστον μπορείς ψυχολογικά να διατηρηθείς κάπως έξω από αυτό».
– Τα έργα σου εκπέμπουν ενέργεια, αποτυπώνουν μια αέναη κίνηση… Από που αντλείς την έμπνευση σου; Από πού εκκινείς;
« Είναι βιωματικό όλο αυτό. Εμπιστεύομαι το αισθητικό μου ένστικτο που νομίζω ότι πλέον με οδηγεί σωστά. Και αυτό δεν το λέω με ευκολία γιατί είμαι πολύ ανασφαλής, αλλά τελευταία, όποτε αναρωτιέμαι λέω στον εαυτό μου «ελευθέρωσε τη σκέψη σου και δημιούργησε, και αυτό θα σε οδηγήσει».
–Τι να περιμένουμε για το χειμώνα;
«Δουλέυω μια σειρά που θα περάσει στα καταστήματα, πιο φτηνή, αλλά δουλεμένη μετην ίδια αγάπη. Δεν κάνω εκπτώσεις στη δημιουργία. Θα λάβω επίσης μέρος στις επιδείξεις μόδας της Θεσσαλονίκης, στο Fashion Forward, και μετά στο Ζάππειο στην 4η Εβδομάδα Μόδας. Υπάρχει και κάτι άλλο: η Έβελιν Σιούπη, που κάνει τα κοστούμια για την παράσταση Cinecita στο Θέατρο Αλίκη, μου ζήτησε να κάνουμε έξι τιάρες για ένα μπαλέτο από έξι χανούμισες. Πρόκειται για μια σκηνή του Φελίνι από το Αμακόρντ».
Φωτογραφίες: Stathopoulos, Rassias, Maria Maraki